بسيارى از آنان را از خود دور كرد. اين عمل براى على (عليه السلام)- كه قلب عظميش از انتقام بيزار بود- بزرگ تلقى شد، از اين رو به عبد الله بن عباس نامهاى نوشت و او را سرزنش نمود و از اين عمل جلوگيرى كرد و حقيقتى را كه ما امروز نسبت به آن تجاهل مىكنيم بيان فرمود، آن حقيقت اين كه: رئيس حكومت نيز نسبت به كارهاى مأمورين خود كه بر مردم گماشته شدهاند مسئوليت دارد. فرمود: مردم بصره را با احسان و نيكوئى شاد گردان و گره ترس را از دلهايشان باز كن به من خبر رسيده است كه با بنى تميم بداخلاقى و خشونت مىكنى، اى ابو العباس- خدا ترا رحمت كند- در نيكى و بدى كه بر دست و زبانت جارى مىشود مدارا كن(1) زيرا ما هر دو در اين جهت با هم شريك هستيم و چنان كن كه گمان نيكوى من بتو باشد و انديشه من در باره تو سست نگردد
(1). امام (عليه السلام) مىخواهد به او دستور دهد كه در تمام گفتهها و كارهاى خوب و بد تحقيق كند و هرگز شتاب ننمايد، زيرا وى فرماندار و نماينده او است و بايد در كارها با يكديگر شريك باشند.