در پاسخ معاويه نوشته است: ياد آور شده‏اى كه من طلحه و زبير را كشته‏ام و عايشه را دور كرده و كارش را بر هم زده‏ام و در بصره و كوفه فرود آمده‏ام البته اين كارى است كه تو از آن بركنار بودى، بنا بر اين زيانى بر تو نيست و عذرخواهى آن بتو مربوط نخواهد بود.

در باره قاتلان عثمان زياد سخن گفتى، تو نيز در آنچه مردم داخل شده‏اند داخل شو، آن گاه قضاوت را بعهده من بگذاريد تا تو و مردم را بر كتاب خداى تعالى وادار كنم، و اما آنچه تو مى‏خواهى(1) فريب دادن كودك براى نخوردن شير است.

شگفتا

نامه‏اى است كه امام (عليه السلام) به معاويه نوشته است: سبحان الله چقدر با تباه ساختن حقايق، هواپرستى و خواهش‏هاى تازه را بر خود لازم مى‏دانى اما اين كه در باره عثمان و قاتلان وى زياد احتجاج مى‏كنى، تو عثمان را هنگامى كه به نفع خودت بود يارى كردى اما وقتى به سود او بود دست از ياريش برداشتى(2) و السلام.

(1). منظور حكومت شام است زيرا امام (عليه السلام) با ادامه حكومت معاويه بر شام مخالف بود.

(2). يعنى هنگامى كه يارى كردن عثمان براى تو سودمند بود او را وسيله‏ى جمع‏آورى مردم قرار دادى، اما وقتى كه مى‏بايست او را يارى كنى دست از او برداشتى و در باره‏ى او سستى كردى.