مىخواهد او را با ملحق ساختن به خود فريب دهد، به زياد چنين نوشت: آگاه شدم كه معاويه نامهاى بتو نوشته و مىخواهد عقلت را بلغزاند و تيزى ترا كند نمايد، پس از او برحذر باش، زيرا او شيطانى است كه از پس و پيش و چپ و راست انسان مىآيد تا ناگهان در غفلت او وارد گردد و عقل سادهاش را بربايد.
على (عليه السلام) در باره گروهى از مردم مدينه كه به معاويه پيوستند، به سهل بن حنيف انصارى، فرماندار خود در مدينه چنين نوشته است: پس از سپاس و درود، به من خبر رسيده كه گروهى از نزد تو بطور پنهانى بسوى معاويه مىشتابند. تو بخاطر از دست رفتن آنان و محروم شدن از كمكشان افسرده مباش. همين بس كه آنها گمراه باشند و تو از ناحيه آنان درمان شوى(1). اين گروه، عدالت را شناختند و آن را
(1). منظور امام (عليه السلام) اين است كه فرار اين گروه، در دلالت داشتن بر گمراهى آنان كافى است، و ضلالت در ساختمان اجتماع درد شديدى محسوب مىشود و فرار كردن اين جمعيت گمراه، باعث درمان اجتماع از اين درد مىباشد.