نكنند و ضعيفان از عدالت تو مأيوس نگردند
قسمتى از نامهاى است كه على (عليه السلام) آن را به قثم بن عباس، فرماندار خود در مكه، نوشته است: نادان را بياموز و با دانا گفتگو كن. بايد در برابر مردم نمايندهاى جز زبانت و دربانى جز چهرهات نداشته باشى. هيچ حاجتمندى را از ملاقات خود جلوگيرى مكن، زيرا اگر آن حاجت در ابتداى عرضه آن، از درهاى تو جلوگيرى شود، در آخر كار هنگام روا كردن آن، مورد ستايش قرار نخواهى گرفت(1).
به آنچه از مال خدا نزد تو جمع شده است نظر كن و آن را به عيالمندان و گرسنگانى كه نزد تو هستند انفاق كن، البته بايد آن را به موارد فقر و تنگدستى برسانى، و آنچه از آن زياد آمد بسوى ما بفرست تا به كسانى كه نزد ما هستند تقسيم نمائيم، و به اهل مكه فرمان ده از كسانى كه در مكه اقامت گزيدهاند كرايه نگيرند.
(1). منظور اين كه: اگر از تأمين خواسته كسى در ابتداى عرضه آن امتناع كردى، اگر چه بعدا آن را تأمين كنى ترا ستايش نمىكنند، زيرا خوبى روا كردن حاجت، در برابر بدى جلوگيرى، قابل توجه نيست.