پس از آنكه منذر بن جارود عبدى در بعضى از كارهائى كه حضرت او را بر آن گماشته بود خيانت كرد، امام (عليه السلام) به او چنين نوشت: اگر آنچه از تو به من خبر رسيده راست باشد، شتر بستگان تو و بند كفشت از تو بهتر است، و كسى كه صفت تو را داشته باشد شايسته نيست بوسيله او رخنهاى مسدود شود يا كارى انجام گيرد، يا مقام او را بالا ببرند يا در امانتى شريكش كنند، يا براى جلوگيرى از خيانت امينش بدانند. پس هنگامى كه اين نامهام بتو مىرسد، بخواست خدا نزد من بيا(1)
قسمتى از نامهاى است كه حضرت به حارث همدانى نوشته است: از هر كارى كه پنهانى انجام مىگيرد و آشكارا شرم آور است بپرهيز، و از هر عملى كه اگر از كننده آن بپرسند، آن را انكار مىكند يا از آن
(1). سيد رضى مىگويد: منذر بن جارود همان است كه امير المؤمنين در بارهى او فرمود: او بدو جانب خود بسيار نظر مىكند و در دو بر خويش مىخرامد