كارى مى‏كنند و در مسير تمايلات نفسانى گام برمى‏دارند. كار نيك از نظر آنان كارى است كه خود نيكو شناخته‏اند، و كار زشت، كارى است كه خود زشت پنداشته‏اند(1). در مشگلات بسوى خود پناه مى‏برند و در موضوعات مهم بر افكار خويش اعتماد مى‏كنند. گويا هر يك از آنان پيشواى خود مى‏باشد كه در رأى خود دستگيره‏هاى استوار و دلايل محكم را از خويش گرفته است(2).

خوددارى

قسمتى از خطبه‏اى است كه امام (عليه السلام) آن را براى مردم ايراد كرده است: بندگان خدا، پيش از آنكه سنجيده شويد خود را بسنجيد و پيش از آنكه مورد حساب قرار گيريد به حساب خويش رسيدگى كنيد و پيش از تنگ شدن گلو نفس بكشيد و پيش از آنكه به سختى شما را ببرند تسليم گرديد(3) و بدانيد كسى كه خود را كمك نكند تا از جانب خود

(1). يعنى هر چه بنظر آنان خوب آمد آن را نيكو مى‏شمارند و هر چه را زشت پندارند آن را قبيح مى‏دانند بدون آنكه به دليل آشكار يا قانون واضحى مراجعه كنند.

(2). يعنى هر يك از آنان با وجود جهل و نقصى كه در آنها است به آراء خود مطمئن شده و آن را دستگيره محكمى تلقى مى‏كنند.

(3). يعنى آنچه را با مدارات از شما خواسته‏اند اطاعت كنيد پيش از آنكه شما را به سختى سوى آن سوق دهند.