باطلى است كه آن را دوست مىداريد(1). خوشا بحال كسى كه عيب خودش را از عيب مردم باز دارد، در نتيجه بكار خود مشغول گردد و مردم از ناحيه او در آسايش باشند
قسمتى از خطبهاى كه امام (عليه السلام) براى مردم ايراد كرده است: اى مردم، انسان هر چند ثروتمند باشد از خويشاوندان خود بىنياز نيست و به دفاع آنان بوسيله دست و زبانشان، احتياج دارد.
خويشاوندان شخص براى حمايت غايبانه او بزرگترين افراد محسوب مىشوند و پراكندگى وى را از همه بهتر مىتوانند برطرف نمايند و در حوادث ناگوارى كه براى او پيش مىآيد نسبت به او از همه مردم مهربانترند.
(1). يعنى كسى كه خواهان همبستگى و اجتماع است هر چند اداى حقوق اجتماع و اقامه حق بر او سنگين و دشوار است ليكن چنين فردى شايسته خوشبختى خواهد بود، بر خلاف كسى كه در خرابى نظم اجتماع كوشش مىكند، او هر چند بنا حق به خواستهى موقتش نايل مىگردد، اما در لذت موقت او بدبختى ابدى نهفته است، زيرا اگر جدائى بر مردم حكومت كند هر فردى در معرض آسيب ديگرى قرار مىگيرد و آسايش به جمعيت پشت مىكند و زندگى تباه مىگردد.