نقل شده است كه يكى از اصحاب پسر ابو طالب كه او را «همام» مىگفتند به آن حضرت گفت: يا امير المؤمنين، پرهيزكاران را براى من چنان توصيف كن كه گويا آنان را مىبينم امام (عليه السلام) در پاسخ او كمى درنگ كرد آن گاه در توصيف پرهيزكاران سخنان زيباى فراوانى گفت كه قسمتى از آن را ذيلا مىخوانيد: پس از سپاس و درود، خداوند سبحان مردم را آفريد در حالى كه از اطاعتشان بىنياز و از نافرمانيشان ايمن بود، زيرا معصيت گناهنكاران به او زيانى نمىرساند و اطاعت فرمانبرداران براى او سودى ندارد. پس روزى و وسايل زندگيشان را ميان آنان تقسيم نمود و هر كس را در دنيا در مرتبه خود قرار داد. در دنيا پرهيزكارانند كه داراى فضيلتها مىباشند: گفتارشان توأم با راستى و پوشاكشان بر اساس اقتصاد و رفتارشان از روى فروتنى است. از آنچه خداوند بر آنان حرام كرده چشم پوشيدهاند و بسوى دانشى كه براى آنان سودمند است گوش فرا دادهاند. در گرفتارى، خود را چنان مىبينند كه در آسايش مىبينند(1)
(1). يعنى اگر به بلائى گرفتار آمدند به خدا اميدوار مىشوند و بىتابى نمىكنند گوئى در آسايش و راحتى هستند، و اگر در آسايش قرار گرفتند از خدا و كيفر او مىترسند و گردنكشى و ناسپاسى نمىكنند گويا در بلا و گرفتارى هستند.