و اگر نبود اجل و مدتى كه براى آنان معين شده، لحظهاى جان در بدنشان قرار نمىگرفت.
به اعمال اندك خود خشنود نمىشوند و عمل زياد را زياد نمىدانند. ازين رو خود را متهم مىدانند و از كردار خويش هراسانند(1) اگر يكى از آنان را بستايند، از آنچه در باره او گفته شده مىترسد و مىگويد: من از ديگرى بخود داناترم و پروردگارم به من داناتر از من است. خداوندا مرا به آنچه مىگويند مؤاخذه مكن و مرا بهتر از آنچه مىپندارند قرار ده و گناهان مرا كه نمىدانند ببخش.
نشانه پرهيزكار آن است كه مىبينى در خوشخوئى دورانديش و در يقين با ايمان است. در ثروت، ميانهرو، و در عبادت فروتن است.
هنگام تنگدستى آراسته جلوه مىكند و در سختى بردبار و در هدايت شادمان است و از طمع دورى مىجويد. بردبارى را با دانش و گفتار را با كردار مىآميزد. از او انتظار خوبى مىرود و از شر او ايمنى است.
كسى را كه به او ستم نموده مىبخشد و به كسى كه او را محروم نموده احسان مىكند و به كسى كه از او جدا گرديده مىپيوندد، در حالى كه از سخن زشت دور است و گفتارش نرم و كار پسنديدهاش آشكار
(1). يعنى بخاطر كوتاهى در اعمال خود ترسانند.