پاداش آن را انتظار مىبرند. اگر سؤال كنند اصرار مىورزند و اگر سرزنش نمايند رسوا مىكنند و اگر حكم كنند اسراف مىكنند. براى هر حقى باطلى و براى هر راستى انحرافى و براى هر زندهاى قاتلى و براى هر دردى كليدى و براى هر شبى چراغى آماده ساختهاند: براى آنكه بازار خود را بپا دارند و كالاى نفيس(1) خود را رواج دهند، به سبب نوميدى به طمع متوسل مىشوند.
على (عليه السلام) در ضمن يكى از سخنانش كسانى را كه از دنيا دورى جستهاند، چنين توصيف مىكند: وحشتها آنان را نمىترساند و نامناسب شدن اوضاع، آنان را اندوهگين نمىسازد. از زلزلهها نگرانى ندارند و به رعدهاى سخت گوش نمىدهند. غايبانى هستند كه كسى منتظرشان نيست و حاضرانى هستند كه در مجالس حاضر نمىشوند. گرد هم بودند ولى پراكنده شدند. پنهانى خبرها و خاموشى شهرهايشان در اثر طولانى بودن مدت و دورى جايگاهشان نيست، بلكه آنان جامى نوشيدهاند كه گويائيشان را به گنگى و شنوائيشان را به كرى و حركتشان را به سكون تبديل
(1). منظور از كالاى نفيس، نيرنگهائى است كه آن را زينت دادهاند.