نموده است.
همسايگانى هستند كه با هم انس نمىگيرند و دوستانى كه بديدن يكديگر نمىروند. نسبتهاى آشنائى ميان آنها كهنه شده و اسباب برادرى از آنان قطع گرديده است، ازين رو همگى با اين كه يكجا گرد آمدهاند تنها هستند و با اين كه دوست يكديگر بودند از هم دورند. نه براى شب صبحى مىشناسند و نه براى روز شبى هر يك از شب و روزى كه در آن كوچ كردهاند براى آنان هميشگى است(1).
قسمتى از خطبه زيبائى است كه امام (عليه السلام) در ضمن آن در باره دنيا سخن مىگويد: ساكن آن كوچ كننده و مقيم آن جدا شونده است. مانند بادهاى سختى كه كشتى را در ميان امواج كوه پيكر دريا مىشكند، اهل خود را به جنبش در مىآورد. در نتيجه بعضى از مردم غرق مىگردند و برخى رهائى يافته در دل موجها دست و پا مىزنند و بادها با دامن خود آنان را به حركت در آورده و به ترس و وحشت مبتلا مىسازند(2) پس
(1). اگر روز بميرند براى آن شبى نمىشناسند و اگر شب بميرند براى آن روزى نمىشناسند. (2). يعنى هنگام شكستن كشتى برخى از مردم نابود مىشوند و بعضى زنده مىمانند و بر دل موجها قرار مىگيرند، موجها در عظمت گوئى حيوانى است كه شكم و پشتش بطرف بالا زيرورو مىشود. آنانكه زنده مانده و دستخوش بادها قرار گرفتهاند سرانجام پس از رنج طولانى به نابودى رهسپار مىگردند.