گروهى كه بر كشته آنان كسى گريه نمىكند و از غايبشان جستجو نمىشود. من دنيا را به رو واژگون كردهام، و مقدار آن را اندازه گرفتهام و به حقيقت آن بينا هستم
خطبهاى است كه امام (عليه السلام) آن را هنگام طلب باران ايراد كرده است. اين خطبه از خطبههائى است كه سرشار از عاطفه و محبت و فروتنى در برابر آفريدگار جهان و عظمت وجود است: خدايا كوههاى ما شكافته و زمينهاى ما گرد آلود شده و چهارپايان ما تشنه و در خوابگاهايشان سرگردانند و مانند نالهى مادران بر فرزندانشان، ناله مىكنند و از آمد و رفت در چراگاهها و اشتياق به آبگيرها خسته شدهاند. خدايا به نالهى ناله كنندگان و اشتياق آرزومندان رحم كن خدايا به سرگردانى چهارپايان در گذرگاهها و به نالهى آنها بر درب خوابگاههايشان رحم كن خدايا هنگامى بسوى تو بيرون آمديم كه شترهاى لاغر قحطى به ما روى آورده و ابرهائيكه احتمال باران داشتند با ما مخالفت نمودهاند. تو اميد اندوهگين هستى و خواستهى درخواست كننده را تأمين مىكنى: در اين هنگام كه مردم نا اميد شده و ابرها نباريده و چهارپايان نابود شدهاند ترا مىخوانيم كه