ببخش و او را كمك كن و خوبى را براى او آشكار ساز».
در پايان، على (عليه السلام) به مجموعه سخنانى كه بر محور دعوت به فانى شدن مردم در مردم از نظر مهر و محبت، مىچرخد، زبان مىگشايد.
به حق بايد گفت اين سخنان بالاترين ميراث بزرگ اخلاقى انسان محسوب مىشود. سخنان زيباى زير از همين قبيل است: «با كسى كه از تو جدا شده ارتباط برقرار كن و به كسى كه ترا محروم كرده عطا كن.
چنانكه دوست دارى ديگران بتو خوبى كنند به عموم مردم نيكى كن.
به آن كس كه با تو بدرفتارى كرده نيكى كن. خود را به بخشش به كسى كه شما را محروم كرده عادت دهيد...».
پسر ابو طالب بمنظور تكميل اين دعوت بزرگ، چهارپايان، زمينها و انسانها را در اين محبت مشترك ساخته و مىگويد: «از خدا بترسيد در بارهى بندگان و شهرهاى او، زيرا شما حتى در باره زمينها و چهارپايان مورد سؤال قرار مىگيرد».
آرى مهربانى انسان با انسان و ساير موجودات، دليل زندگى در برابر مرگ، بلكه يكى از خواستههاى وجود عادل بشمار مىرود