بخش سوم نامه‏هايي است كه به افرادي مانند زياد بن أبيه مي‏نويسد. اگر اميرالمؤمنين كارگزاران فراواني مانند مالك اشتر مي‏داشت، به زياد بن أبيه سِمَت نمي‏داد. امام در نامه‏اي به منذر بن جارود كارگزار خائن خود مي‏نويسد: «...وشِسْع نعلك خير منك»[1]؛ تو بر اثر خيانت نزد من، به اندازه بند كفشت نمي‏ارزي. اگر افرادي شايسته و مدير و مدبّر در حكومت علوي بودند، حضرت اين چنين شكايت نداشت.

اصولاً كارگزاراني كه هم خوب بفهمند و هم مدير خوبي باشند (نظير شهيد بهشتي و شهيد قدّوسي)، كم هستند. اگر خداي ناكرده در جايي خلاف هست، به دليل نبود نيروي كارآمد است.

پيروزمند صحنه‏هاي نبرد

اميرمؤمنان(عليه‌السلام) در نامه‏اي به جرير بن عبداللّه بجلي، هنگامي كه وي را به سوي معاويه فرستاد، نوشت: اما بعد، هنگامي كه نامه من به دست تو رسيد، معاويه را به حكم قطعي وادار كن و به او بگو براي يك طرفي شدن عزمش را جزم كند. سپس او را ميان جنگي خانمان برانداز و يا صلحي رسواگر مخير ساز. اگر جنگ را برگزيد، به او اعلام جنگ كن و اگر تسليم شد، از او بيعت بگير. والسلام؛ «أما بعد، فاذا أتاك كتابي فاحمل معاوية علي الفصل وخذه بالأمر الجزم. ثمّ خيّره بين حرب مُجْليةٍ أو سلم مُخْزيه. فإن اختار الحرب فانبذ إليه وإن اختار السِّلم فخذ بيعته والسلام»[2]. من نه از جنگ باكي دارم و نه جنگ‏طلبم و نه از صلح ابايي دارم.

[1] ـ نهج‏البلاغه، نامه 71.

[2] ـ همان، نامه 8.