3. انفاق بايد از مال حلال باشد؛ چون مال حرام شرعاً «رزق اللّه» نيست، بلكه مبغوض خداست. گرچه اصل مال روزي خداست، ولي مال حلال هر كس روزي خاص او است و خداوند دستور انفاق از رزق خاص انفاق كننده را داده است.
4. انفاق بايد از مال طيّب و خوب باشد، از اينرو قرآن كريم ميفرمايد: از طيّبات انفاق كنيد: (أنفقوا من طيّبات ما كسبتم)[1].
5. انفاق نبايد محدود به مال باشد، بلكه علم، عقل، قدرت، جاه، جان و مانند آن نيز مورد انفاق است، زيرا همه اينها از مصاديق رزق الهي است كه به بنده خود عطا كرده است. بنابراين، متقيان نه تنها از مال كه از هر چه خداي رزّاق روزيشان كرده انفاق ميكنند و چنين انفاقي است كه زمينه بهرهگيري از هدايت قرآني را فراهم ميسازد.
قرآن كريم انفاق را مترتّب بر اقامه نماز ميداند؛ (الذين يقيمون الصلوة ويؤتون الزكوة وهم راكعون)[2]. حبّ مال و جاه، بخل و منع طبع از انفاق جلوگيري ميكند و تنها نمازگزاران راستين هستند كه جان خود را از اين قيود رهانيده، قدرت انفاق دارند. خداي سبحان ميفرمايد: (وإذا مسّه الخير منوعاً * إلاّ المصلّين)[3]؛
[1] ـ سوره بقره، آيه267. [2] ـ سوره مائده،آيه55. [3] ـ سوره معارج، آيات 22ـ21.