انسان موجود زندهاي است كه مشتركات فراواني با ساير حيوانات دارد. همه موجودات زنده به مقتضاي طبيعت خود نيازهايي دارند كه عمدهترين و محوريترين تلاش آنها براي رفع اين نيازها است.
نيازمنديهاي حيوانات در تأمين غذا و ارضاي غرايز جنسي خلاصه ميشود، در حالي كه انسان به حكم استعداد خداداديش نيازمنديهايي برتر و بالاتري در خود احساس ميكند؛ احتياجات حيوان در حدّ تمنّيات مادّي و خواهشهاي نفساني توقّف ميكند، ليكن دامنه نيازمنديهاي انسان از گذرگاه خواستههاي مادي عبور كرده، گستره معنويات را دربرميگيرد.
بدين ترتيب، آنچه انسان را از ساير حيوانات ممتاز ميكند، گرايشات و تمايلات او است كه آن نيز متأثّر از بينش و نگرش او به نظام هستي است.
اگر انساني در بينش از حدّ ماديات فراتر نرود و در گرايش به برآوردن مشتهيات نفساني بسنده كند، در رتبه ساير حيوانات باقي خواهد ماند. علي(عليه‌السلام) ميفرمايد: انساني كه از غايت و هدف خلقت خويش غافل گشته و تمام انديشهاش خوب خوردن است، همانند حيوان پرواري است كه همه همّت او، علف است يا همچون حيوان يلهاي است كه شغلي جز چريدن و پر كردن شكم ندارد؛