عالم بزرگ اهل سنّت ابو عيسي ترمذي در كتاب خود آورده است:

سعد بن ابي وقاص از پدرش نقل كرده است: وقتي آيه مباهله نازل شد، پيامبر علي، فاطمه، حسن و حسين را خواند و آن‏گاه گفت: خدايا! اهل من اين‏ها هستند؛ لما نزلت هذه الآية (تعالوْا ندْع أبنأنا وأبناءكم ونساءنا ونساءكم) الآية دعا رسول الله‏صلي الله عليه و آله و سلم عليّاً وفاطمة وحسناً وحسيناً فقال: «اللهمّ هؤلاء أهلي»[1].

بنابراين، مي‏توان گفت كه اگر واقعاً كسان ديگري نيز جزو (أهل‏البيت) بودند، رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم آنان را نيز حاضر مي‏كرد، چون حداقل نُه نفر را بايد مي‏آورد. از اين رو نياوردن ديگران به ميدان مباهله، نشان مي‏دهد كه ديگران مصداق (أهل‏البيت) (به مفهومي كه در اين آيه مطرح است) نبوده‏اند.

از آن‏چه گذشت، مخصوصاً با توجّه به راه ندادن امّ سلمه، مي‏توان نتيجه گرفت كه مراد از بيت كه همراه با «ال» آمده، بيت ديگري غير از بيت سكونت است، و آن بيتي است كه معهود و شناخته شده بين خدا و پيامبر اوصلي الله عليه و آله و سلم بود و پيامبر اصرار داشت تا اين بيت معهود بين خود و خدا را معمور نگه‏دارد و آن را همواره معرفي كند و چه بسا مراد از آن همان كسا و عبايي باشد كه همانند سقفي خمسه طيبه را كه از نظر روحي داراي سنخيت ويژه‏اي بودند، زير خود جمع كرده بود.

غبار تعصّب

دقت در شيوه‏هاي اعمال شده از سوي رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم، يعني تلاوت آيه بر در خانه فاطمه(سلام‏الله‏عليها) هنگامي كه مسلمانان براي اداي نماز در مسجد اجتماع مي‏كردند، جمع كردن افراد محدود و معدودي زيرعبا و معرفي آنان به عنوان اهل‏بيت كه ظاهراً به طور مكرر واقع شد با ظرافت‏هايي كه در آن به كار برد، نظير جمع كردن اطراف عبا، كشيدن آن از دست ام‏سلمه و...

[1] ـ سنن ترمذي، ج 5، ص6، كتاب التفسير، باب 1، سوره آل‏عمران. مسلسل 3010.