«إنّي تاركٌ فيكم الثقلين؛ كتابَ اللّهِ وعتْرَتي أهل بيتي... لَنْ يفترقا حَتّي يَرِدا عَلي الحوض»[1]، كُفْو قرآن مجيد است و در هيچ مرحله وجودي از او جدا نخواهد بود، سرآمد همه انسان‏هاي كامل است، مگر آن‏كه براي همه آن ذوات نوراني نََبَوي و وَلَوي، وَحْدَتِ ويژه‏اي در نشأه فراطبيعي قايل شد كه با ارتفاع كثرت، سخن از هَيْمَنَه و مانند آن مطرح نخواهد شد.

شرط شناخت علي(عليه‌السلام)

چون انسان كامل همتاي قرآن حكيم است، آفرينش او به نحو تجلّي از «اُمّ‏الكتاب» و تنزّل از «كتاب مُبين» است و معرفت او كه همانا مِساس علمي با آن ذات مقدس است، بي‏طهارتْ ميسور نخواهد بود، زيرا قرآن و هر حقيقت ديگر كه معادل آن باشد، از تماس غير طاهر مصون است؛ (... لايَمَسُّهُ إلاّ المُطَهّرون)[2].

گروهي معاصر حضرت اميرالمؤمنين(عليه‌السلام) بودند و او را از نزديك ديدند يا بعد ازشهادت آن حضرت، در سنّت و سيرت او مطالعه كردند، ليكن از طهارت روح‏طَرْفي نبسته بودند، همه آن‏ها اهل نظر و نگاه بوده‏اند و هيچ‏كدام از آنان اهل بَصَر و ديدن نبوده‏اند. ازاين‏رو خداوند درباره چنين افرادي به رسول اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم فرموده‏است:

(وإنْ تَدْعُوهم إلي الهُدي لايَسْمَعوا وتراهُم يَنْظُرُون إليك وهُم لايُبْصرون)[3].

[1] ـ بحارالأنوار، ج2، ص226.

[2] ـ سوره واقعه، آيه79.

[3] ـ سوره اعراف، آيه198.