رحمت ويژه اميرالمؤمنين و ساير اهلبيت(عليهم‌السلام) نظير رحمت اِلهي فراگير و عام است و همچون سيل خروشان تشنگان را سيراب ميكند و مانند آفتاب پرتوافشاني كرده، به طالبان نور روشنايي ميبخشد، هرچند بهرهمندي از آن، مخصوص كساني است كه در مسير سيل و در شعاع نور آفتاب قرار گيرند. كسي كه از مسيل فرار ميكند يا به سايه پناه ميبرد، در ناكام ماندن، مانند ظرف در بستهاي است كه سالها در ميان امواج سهمگين و خروشان اقيانوسها غوطه ميخورد، ولي نَمي از ايندرياها در آن نفوذ نميكند.
بنابراين، محروميت از رحمت علي(عليه‌السلام) ناشي از عمل كرد خود انسانها است، مانند محروميت از رحمت اِلهي كه پيامبر اكرمصلي الله عليه و آله و سلم درباره آن فرمود: «أوحي اللهعزّوجلّ إلي داود(عليه‌السلام): يا داود! كما لاتضيق الشمس علي من جلس فيها كذلك لاتَضيق رحمتي علي من دخل فيها»؛ يعني خدا به داود(عليه‌السلام) وحي فرستاد: اي داود! همان گونه كه خورشيد از نور دادن به كسي كه در محدوده آن باشد، مضايقه نميكند، رحمت من نيز از كسي كه در آن قرار گيرد، مضايقه نميكند[1].
حاصل آنكه بايد خود را در مسيل رحمت اميرمؤمنان(عليه‌السلام) قرار دهيم تا عطوفت و مهر او ما را فرا گيرد، وگرنه با اين كه آن ذات مقدّس ناظر بر اعمال تمام امّت است، نسبت به برخي نظر تشريفي و تكريمي نخواهد داشت، همانگونه كه خداي سبحان نسبت به بعضي نظر تشريفي ندارد و با آنها سخن نميگويد:
[1] ـ بحارالأنوار، ج14، ص34.