پس از تبيين برتري نظام غايي قرآن، نوبت به شرح نظام غايي و رسالت قرآن ميرسد. در نهجالبلاغه سخنان فراواني از اميرمؤمنان(عليه‌السلام) آمده است كه به صراحت يا به تلويح از رسالت قرآنكريم حكايت ميكنند. برخي از آنها عبارت است از:
1. «إنّ الله سبحانه أنزل كتاباً هادياً بيّن فيه الخير والشرّ»[1]؛ خداي سبحان كتاب هدايتكنندهاي نازل كرد كه در آن همه خيرها و شرها بيان شده است.
«خير» و «شر» مفهوم وسيعي دارند و همه ابعاد و زواياي زندگي فردي و اجتماعي انسان را دربر ميگيرند. هدايت، معرفت، دانش و فراخواني به آن، آداب معاشرت و معيشت صحيح همگي از مصاديق خير هستند كه رسالت قرآن تبيين آنهاست.
2. «واعلموا أَنّ هذا القرآن هو الناصح الذي لايغُشّ والهادي الذي لايُضلّ... واعلموا أَنّه ليس علي أَحد بعد القرآن من فاقة... فإِنّ فيه شفاءً من أَكبر الداءِ وهو الكفر والنفاق والغيّ والضّلال... »[2]؛ بدانيد كه اين قرآن پنددهندهاي است كه انسان را نميفريبد و هدايتكنندهاي است كه گمراه نميسازد.... بدانيد كه هيچ كس با داشتن قرآن فقر و بيچارگي ندارد...، زيرا در قرآن شفاي بزرگترين بيماريها يعني كفر و نفاق و گمراهي و ضلالت است.... طبق اين حديث نيز رسالت قرآن، رفع همه نيازها و احتياجات علمي و عملي و علاج دردهاي ناشي از محروميت از ايندو است كه در سعادت زندگي دنيوي و اخروي انسانها مؤثر است.
3. «هو الفصل ليس بالهزل، هو الناطق بسنّة العدل»[3]؛ او (قرآن) جداكننده است، شوخي نيست. او گوياي روش و آيين عدل است.
[1] ـ نهجالبلاغه، خطبه 167. [2] ـ همان، خطبه 176. [3] ـ شرح غررالحكم، ج6، ص207.