(واعتصموا بحبل الله جميعاً ولاتفرّقوا واذكروا نعمت الله عليكم إذ كنتم أعداءً فألّف بين قلوبكم فأصبحتم بنعمته إخواناً وكنتم علي شفا حُفرة من النّار فأنقذكم منها كذلك يبيّن الله لكم آياته لعلّكم تهتدون)[1]؛ همگي به ريسمان خدا چنگ زنيد و پراكنده نشويد و نعمت خدا را بر خود ياد كنيد. آنگاه كه دشمنان يكديگر بوديد، پس ميان دلهاي شما اُلفت انداخت تا به لطف او برادران هم شديد و بر كنار پرتگاه آتش بوديد كه شما را از آن رهانيد. خداوند اينگونه نشانههاي خود را براي شما روشن ميكند. باشد كه شما هدايت يابيد.
مراد از برادري در اين آيه برادري ايماني است. مسلمانان با يكديگر برادرند، چون هر يك از آنان همان چيزي را قصد و طلب ميكنند كه ديگري در پي آن است.
امير مؤمنان(عليه‌السلام) در نامهاي به مالك اشتر او را به رفتار رحيمانه با زيردستان سفارش كرده و برادري ديني و ايماني وي را با مسلمانان مطرح ساخته است: «...فإنّهم صنفان: إمّا أخ لك في الدين... »[2]؛ مردم و رعيّت دو صنفد يا برادر ديني تو هستند....
اعتصام به حبل الهي راه را براي صعودي جمعي فراهم ميآورد و پيامبرصلي الله عليه و آله و سلم كه به تنهايي ميتواند تا (...قاب قوسين أو أدني)[3]
پرواز كند، مأمور ميشود كه امّتي را در اين پرواز مدد رساند تا ديگران نيز پر و بال بگشايند و مجموعهاي متشكّل از امّت و امام، هماهنگ و منسجم راه قرب حقّ را در پيش گيرند؛
[1] ـ سوره آلعمران، آيه103. [2] ـ نهجالبلاغه، نامه 53. [3] ـ سوره نجم، آيه9.