در اين حيات طيّبْ غم، ترس، اضطراب، حرص، حسد، بخل، آز، كينه، عداوت، جهل و گمراهي راه ندارد، چون اين عالَم برتر از زندگي طبيعي است. در دنياي پست سخن مردم از بهتر خوردن وبهره‏هاي مادي است، ولي در حيات طيّب سخن ازمعارف است. خداي سبحان آن‏گاه كه از خوردن‏سخن مي‏گويد، خورنده‏ها و دام‏ها را كنار هم‏ذكر مي‏كند، مانند: (...ممّا يأكل الناس والأنعام... )[1]؛ از آنچه مردم و دام‏ها مي‏خورند. (متاعاً لكم ولأنعامكم)[2]؛ تا وسيله استفاده براي شما و دام‏هايتان باشد. (كلوا وارعوا أنعامكم... )[3]؛ بخوريد و دام‏هايتان را بچرانيد.

ولي وقتي سخن از معرفت و علم و دانش است، خردمندان و عالمان را با فرشتگان نام مي‏برد: (شهدالله أنّه لاإله إلّاهو والملائكة وأُولوا العلم... )[4]؛ خدا گواهي مي‏دهد كه جز او هيچ معبودي نيست و فرشتگان او و دانشوران نيز گواهي مي‏دهند، جز او كه توانا و حكيم است، هيچ معبودي نيست.

يكم. ويژگي‏هاي دنياي ممدوح

فريبنده نبودن دنيا

برخي مي‏پندارند كه دنيا انسان را فريب مي‏دهد. از اين‏رو، شكست‏ها و ناكامي‏ها را به دنيا نسبت مي‏دهند و خود را بي‏تقصير مي‏دانند. حضرت علي(عليه‌السلام) گرچه در بسياري از سخنان خود، خطر دنيا را گوشزد مي‏كند و آن را مغروركننده و فريبا معرفي مي‏نمايد، چنان‏كه مي‏فرمايد:

[1] ـ سوره يونس، آيه 24.

[2] ـ سوره نازعات، آيه 33.

[3] ـ سوره طه، آيه 54.

[4] ـ سوره آل‏عمران، آيه 18.