در قرآن كريم نيز آمده است كه زندگي دنيا شما را فريب ندهد: (...فلاتغرّنّكم الحيوة الدنيا... )[1]، ليكن انسان است كه ناشناخته دنيا را ابزار نيرنگ و فريب قرار مي‏دهد و از آن‏جا آسيب مي‏بيند. پس، انسان است كه فريفته زرق و برق‏هاي دنيا شده است و از پندهاي آن غفلت مي‏كند.

حضرت علي(عليه‌السلام) در بيان ديگري مي‏فرمايد: بر شما باد كه پويا و كوشا باشيد و در اين جهان كه عالم حركت وعمل، ومحل برداشت توشه است، زادراه تهيه كنيد كه پس از مرگ فراهم آوردن آن ممكن نيست. اين زندگي پست و زودگذر فريبتان ندهد، چنان‏كه گذشتگان را مغرور كرد. پس از دنيا برحذر باشيد؛

فعليكم بالجدّ والإجتهاد والتأهّب والإستعداد والتزوّد في منزل الزاد ولاتُغرّنّكُم الحياة الدنيا كما غرّت من كان قبلكم من الأمم الماضية والقرون الخالية[2].

انسان مختال

قبلاً اشاره شد كه هر چه انسان را از خدا بازدارد، دنياست، خواه مال، فرزند و مقام يا تدريس، تأليف و تدوين كتاب باشد. گاهي انسان كه مشغول تدريس يا تأليف است، تصور مي‏كند كه در مسير خدا قدم برمي‏دارد، غافل از آن كه در مسير شيطان و تحت ولايت او بوده است، زيرا از اِقبال مردم لذت مي‏برد و از إدبار آنان نگران مي‏شود. از اين كه مردم حرف او را بشنوند و سخن او را بپذيرند و در جامعه مطرح شود خوشحال مي‏شود و اگر نامي از او نباشد، متأثر مي‏گردد. او پيش از اين‏كه علاقه‏مند باشد كه سخنش در دل‏ها بنشيند، مشتاق است كه خود را در دل‏هاي ديگران جا دهد. اين علاقه به جاه، همان دنياست و اگر سبب اين جاه‏طلبي علم باشد، دنيا و حجاب بودن آن غليظتر و ستبرتر است.

[1] ـ سوره لقمان، آيه 33.

[2] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 230.