آن حضرت در بيان ديگري مي‏فرمايد:

«إنّما ينظر المؤمن إلي الدنيا بعين الاعتبار»[1]؛ مؤمن با چشم عبرت‏بين به دنيا مي‏نگرد. روزي سلمان در كوفه از بازار آهنگران مي‏گذشت. جواني را ديد كه بي‏هوش افتاده است و مردم اطراف او را گرفته‏اند. مردم از سلمان خواستند تا دعايي بخواند و جوان بهبود يابد، سلمان نزديك جوان آمد، جوان برخاست و به سلمان گفت: آن‏چه درباره من پنداشته‏اند، صحيح نيست. من از كنار دكان آهنگران گذشتم، در حالي كه آن‏ها با پتك آهنين بر آهن تفتيده مي‏كوبيدند و من كلام حق‏تعالي را به خاطر آوردم كه فرمود: (ولهم مقامع من حديد)[2]؛ براي وارد كردن ضربت بر سر جهنميان گرزهاي آهنين مهيّاست.

عبرت‏هايي از دنيا

انسان، هر روز شاهد پيروزي گروهي و شكست گروه ديگر است؛ كسي را از مسند قدرت به زير مي‏كشند و ديگري را بر آن مسند مي‏نشانند، و بسا محكومان ديروز كه حاكمان امروزند و صاحبان قدرت ديروز كه در بندكشيدگان امروزند. اين تغيير و تبديل درس بزرگي است تا انسان فريفته نشود.

حضرت علي(عليه‌السلام) مي‏فرمايد: از دگرگوني‏هاي عالَم آن است كه آن كسي كه (ديروز) مورد ترحم مردم بود، (امروز) مورد غبطه واقع مي‏شود و آن كس كه مورد غبطه بود، مورد ترحم قرار مي‏گيرد. اين نيست، مگر به دليل نعمت‏هايي كه به‏سرعت دگرگون مي‏شود و بلاهايي كه ناگهان نازل مي‏شود؛ «ومن غيرها أنك تري المرحوم مغبوطاً والمغبوط مرحوماً. ليس ذلك إلّانعيماً زَلَّ (زال) وبُؤساً نزل»[3].

[1] ـ نهج‏البلاغه، حكمت 367.

[2] ـ سوره حج، آيه 21.

[3] ـ نهج‏البلاغه، خطبه 114.