اين زهد مطلوب اولياي اِلهي است؛ چنان‏كه از امام سجاد(عليه‌السلام) نقل شده است كه در دل شب مي‏فرمود: «أين الزاهدون في الدنيا أين الراغبون في الاخرة»[1].

الگوي زاهدان واقعي عالم امير بيان علي(عليه‌السلام) نيز مي‏فرمايد:

طوبي للزاهدين في الدنيا الراغبين في الاخرة أولئك قوم اتّخذوا الأرض بساطاً وترابها فراشاً وماءَ ها طيباً والقران شعاراً والدعاءَ دثاراً، ثمّ قرضوا الدنيا قرضاً علي منهاج المسيح[2]؛

يعني خوشابه حال زاهدان در دنيا و راغبان در آخرت؛ آن‏ها كه زمين را فرش، و خاك آن را بستر، و آبش را عطر قرار دادند و قرآن را به جانشان بسته دارند و دعا را ورد زبان؛ بسان مسيح(عليه‌السلام) دنيا را از خود دور ساخته‏اند و به آن بي‏رغبتند.

زهد منفي

گفته شد كه زهد به معناي ترك دنيا نيست، بلكه به معناي بي‏رغبتي به آن است، چنان‏كه علي(عليه‌السلام) كار و تلاش اقتصادي و اجتماعي و استفاده از غدا و پوشاك را ترك نمي‏كرد.

اسلام هيچ‏گاه انسان را به سستي و خمودي و بي‏كاري و انزوا فرا نمي‏خواند، بلكه همواره به تلاش و كوشش دعوت مي‏كند. پيامبر اكرم‏صلي الله عليه و آله و سلم در مقام توصيف مؤمن مي‏فرمايد: «قليل المؤنة وكثير المعونة»[3]؛ مؤمن داراي تلاش و كوشش است و نفع او براي جامعه فراوان است و بهره‏برداري شخصي خودش اندك.

[1] ـ بحارالأنوار، 46، ص 76.

[2] ـ نهج البلاغه، حكمت 104.

[3] ـ بحارالأنوار، ج 64، ص 311.