3 ـ آنگاه كه حضرت ابراهيم(عليه السلام) از خداي سبحان خواست تا مناسك‏حج را به وي ارائه كرده و بياموزد: (ربّنا... وأرنا مناسكنا وتب علينا)[1]،جبرئيل(عليه‏السلام) كه مأمور تعليم مناسك به ابراهيم خليل(عليه‏السلام) بود، به هنگام حضور در سرزمين عرفات، به آن حضرت گفت: «هذه عرفات فاعرف بها مناسكك واعترف بذنبك»[2].

4 ـ حضرت ابراهيم(عليه السلام) قبل از روز نهم‏ذيحجه خواب ديد كه فرزندش را ذبح مي‏كند. وقتي از خواب بيدار شد به حالت تروي و فكر فرورفت كه آيا اين رؤيا الهي و به منزله دستور آسماني است يا نه. از اين‏رو روز هشتم را «يوم‏الترويه» مي‏نامند. گرچه ممكن است راز تسميه آن به يوم‏الترويه اين باشد كه در آن روز براي سقايت حاج، آب‏گيري مي‏كردند تا زائران را در عرفات و مشعر و منا آب دهند. چنانكه امام صادق(عليه السلام) فرمود: «إن إبراهيم أتاه جبرئيل عند زوال الشمس من يوم التروية فقال: يا إبراهيم ارتو من الماء لك ولأهلك. ولم يكن بين مكة وعرفات يومئذ ماء فسميت التروية لذلك»[3].

رؤياي مزبور، در شب نهم ذيحجه نيز براي حضرت ابراهيم(عليه السلام) تكرار شد، از اين‏رو بر آن حضرت مسلّم شد كه بايد فرزندش اسماعيل را ذبح كند، و چون اين معرفت در روز نهم و در سرزمين عرفات حاصل شد آن روز را «عرفه» و آن سرزمين را «عرفات» ناميدند[4].

نكاتي درباره عرفات

1 ـ عرفات نزد برخي لغويان، مانند مؤلّف منتهي‏الارَب، اسمي است منصرف كه تنوين مي‏پذيرد، چنانكه در آيه (فإذا أفضتم من عرفاتٍ فاذكروا الله عند المشعر الحرام)[5]، با تنوين جرّ آمده است. گروهي ديگر آن را بر اثر عَلَميّت و تأنيث، غيرمنصرف دانسته، تنوين آن را تنوين صرف نمي‏دانند،

[1] ـ سوره بقره، آيه 128.

[2] ـ كافي، ج 4، ص 207.

[3] ـ همان.

[4] ـ درّ المنثور، ج 7، ص 111.

[5] ـ سوره بقره، آيه 198.