دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1074

خوى بد دارم ملولم تو مرا معذور دار بي تو هستم چون زمستان خلق از من در عذاب بي تو بي عقلم ملولم هر چه گويم كژ بود آب بد را چيست درمان باز در جيحون شدن آب جان محبوس مي بينم در اين گرداب تن شربتى دارى كه پنهانى به نوميدان دهى چشم خود اى دل ز دلبر تا توانى برمگير چشم خود اى دل ز دلبر تا توانى برمگير
خوى من كى خوش شود بي روى خوبت اى نگار با تو هستم چون گلستان خوى من خوى بهار من خجل از عقل و عقل از نور رويت شرمسار خوى بد را چيست درمان بازديدن روى يار خاك را بر مي كنم تا ره كنم سوى بحار تا فغان در ناورد از حسرتش اوميدوار گر ز تو گيرد كناره ور تو را گيرد كنار گر ز تو گيرد كناره ور تو را گيرد كنار