دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1126

چون سر كس نيستت فتنه مكن دل مبر چشم تو چون رهزند ره زده را ره نما عشق بود گلستان پرورش از وى ستان جمله مر ز آفتاب پخته و شيرين شود طبع جهان كهنه دان عاشق او كهنه دوز عشق برد جوبجو تا لب درياى هو هر كس يارى گزيد دل سوى دلبر پريد دل خود از اين عام نيست با كسش آرام نيست تن چو ز آب منيست آب به پستى رود غير دل و غير تن هست تو را گوهرى غير دل و غير تن هست تو را گوهرى
چونك ببردى دلى باز مرانش ز در زلفت اگر سر كشد عشوه هندو مخر از شجره فقر شد باغ درون پرمر خواب و خورم را ببر تا برسم نزد خور تازه و ترست عشق طالب او تازه تر كهنه خران را بگو اسكى ببج كمده ور نحس قرين زحل شمس قرين قمر گر تو قلندردلى نيست قلندر بشر اصل دل از آتشست او نرود جز زبر بي خبرى زان گهر تا نشوى بي خبر بي خبرى زان گهر تا نشوى بي خبر