دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1140

مجوى شادى چون در غمست ميل نگار اگر چه دلبر ريزد گلابه بر سر تو درون تو چو يكى دشمنيست پنهانى كسى كه بر نمدى چوب زد نه بر نمدست غبارهاست درون تو از حجاب منى به هر جفا و به هر زخم اندك اندك آن اگر به خواب گريزى به خواب دربينى تراش چوب نه بهر هلاكت چوبست از اين سبب همه شر طريق حق خيرست نگر به پوست كه دباغ در پليدي ها كه تا برون رود از پوست علت پنهان تو شمس مفخر تبريز چاره ها دارى تو شمس مفخر تبريز چاره ها دارى
كه در دو پنجه شيرى تو اى عزيز شكار قبول كن تو مر آن را به جاى مشك تتار بجز جفا نبود هيچ دفع آن سگسار ولى غرض همه تا آن برون شود ز غبار همي برون نشود آن غبار از يك بار رود ز چهره دل گه به خواب و گه بيدار جفاى يار و سقط هاى آن نكوكردار براى مصلحتى راست در دل نجار كه عاقبت بنمايد صفاش آخر كار همي بمالد آن را هزار بار هزار اگر چه پوست نداند ز اندك و بسيار شتاب كن كه تو را قدرتيست در اسرار شتاب كن كه تو را قدرتيست در اسرار