دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1148

بكش بكش كه چه خوش مي كشى بيار بيار كنار بازگشادست عشق از مستى ز دست خويش از آن ساغرى كه مي دانى قرار دولت او خواه و از قرار مپرس نگار كردن چون اشك بر رخ عاشق ايا كسى كه درافتاده اى به چنگالش تو خون بدى وز عشقش چو شير جوشيدى برو به باده مخدوم شمس دين آميز برو به باده مخدوم شمس دين آميز
هزيمتان ره عشق را قطار قطار رسيد دلشدگان را گه كنار كنار اگر چه نيك خرابم بيا بيار بيار كه نيست از رخ او در دلم قرار قرار حلاوتيست در آن رو كه زد نگار نگار ز چنگ دوست رهيدن طمع مدار مدار چو شير خون نشود تو از اين گذار گذار كه نيست باده تبريز را خمار خمار كه نيست باده تبريز را خمار خمار