دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1234

درون ظلمتى مي جو صفاتش در آن ظلمت رسى در آب حيوان بسى دل ها رسد آن جا چو برقى خنك آن بيدق فرخ رخى را بسى دل ها چو شكر شد شكسته بپوشيده ز خود تشريف فقرش اگر رويش به قبله مي نبينى شب قدرست او درياب او را ز هجران خداوند شمس تبريز ز هجران خداوند شمس تبريز
كه باشد نور و ظلمت محو ذاتش نه در هر ظلمتست آب حياتش ولى مشكل بود آن جا باتش كه هر دم مي رساند شه به ماتش نگشته صاف و نابسته نباتش هم از ياقوت خود داده زكاتش درون كعبه شد جاى صلاتش امان يابى چو برخوانى براتش شده نالان حياتش از مماتش شده نالان حياتش از مماتش