دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1240

اى خواجه تو عاقلانه مي باش آن چهره كه رشك فخر فقرست آن بت به خيال درنگنجد جمله بت و بت پرست چون اوست نى فهم كنند خلق اين را اين ماش برنج احولانست پايان ها را كجا شناسند گر مي دزدى ز زندگان دزد اما ز قضاست مات من مات خامش كه ز شب خبر ندارد خامش كه ز شب خبر ندارد
چون بي خبرى ز شور اوباش با ناخن زشت خويش مخراش بت ها به خيال خانه متراش غير كل و جمله چيست جز لاش نى دستورى كه دم زنم فاش ور نى نه برنج هست و نى ماش چون پوشيدست رشك روهاش اى دزد كفن به شب چو نباش هم حكم قضاست عاش من عاش آن كس كه به روز خورد خشخاش آن كس كه به روز خورد خشخاش