دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 1244

غزليات

اندرآ اى اصل اصل شادمانى شاد باش گرت بيند زندگانى تا ابد باقى شود همچنين تو دم به دم آن جام باقى مي رسان بر نشانه خاك ما اينك نشان زخم تو اى هما كز سايه ات پر يافت كوه قاف نيز هم ظريفى هم حريفى هم چراغى هم شراب تحفه هاى آن جهانى مي رسانى دم به دم رخت ها را مي كشاند جان مستان سوى تو اى جهان را شاد كرده وى زمين را جمله گنج گر سر خوبى بخارد دلبرى در عهد تو گوهر آدم به عالم شمس تبريزى تويى گوهر آدم به عالم شمس تبريزى تويى
اندرآ اى آب آب زندگانى شاد باش ورت بيند مرده هم داند كه جانى شاد باش تا شويم از دست و آن باقى تو دانى شاد باش اى نشانه شاد زى و اى نشانى شاد باش اى هماى خوش لقاى آن جهانى شاد باش هم جهانى هم نهانى هم عيانى شاد باش مي رسان و مي رسان خوش مي رسانى شاد باش مي چشان و مي كشان خوش مي كشانى شاد باش تا زمين گويد تو را كاى آسمانى شاد باش پرچمش آرند پيشت ارمغانى شاد باش اى ز تو حيران شده بحر معانى شاد باش اى ز تو حيران شده بحر معانى شاد باش