دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2190

بازم صنما چه مي فريبى تو هر لحظه بخوانيم كريمانه عمرى تو و عمر بي وفا باشد دل سير نمي شود به جيحون ها تاريك شده ست چشم بي ماهت اى دوست دعا وظيفه بنده ست آن را كه مال امن دادى دى گفتى به قضاى حق رضا بايد چون نيست دواپذير اين دردم تنها خوردن چو پيشه كردى خوش چون چنگ نشاط ما شكستى خرد ما را بى ما چه مي نوازى تو اى بسته كمر به پيش تو جانم خاموش كه غير تو نمي خواهيم خاموش كه غير تو نمي خواهيم
بازم به دغا چه مي فريبى تو اى دوست مرا چه مي فريبى تو ما را به وفا چه مي فريبى تو ما را به سقا چه مي فريبى تو ما را به عصا چه مي فريبى تو ما را به دعا چه مي فريبى تو با خوف و رجا چه مي فريبى تو ما را به قضا چه مي فريبى تو ما را به دوا چه مي فريبى تو ما را به صلا چه مي فريبى تو ما را به سه تا چه مي فريبى تو ما را با ما چه مي فريبى تو ما را به قبا چه مي فريبى تو ما را به عطا چه مي فريبى تو ما را به عطا چه مي فريبى تو