دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 222

مرا تو گوش گرفتى همي كشى به كجا چه ديگ پخته اى از بهر من عزيزا دوش چو گوش چرخ و زمين و ستاره در كف توست مرا دو گوش گرفتى و جمله را يك گوش غلام پير شود خواجه اش كند آزاد نه كودكان به قيامت سپيدمو خيزند چو مرده زنده كنى پير را جوان سازى چو مرده زنده كنى پير را جوان سازى
بگو كه در دل تو چيست چيست عزم تو را خداى داند تا چيست عشق را سودا كجا روند همان جا كه گفته اى كه بيا كه مي زنم ز بن هر دو گوش طال بقا چو پير گشتم از آغاز بنده كرد مرا قيامت تو سيه موى كرد پيران را خموش كردم و مشغول مي شوم به دعا خموش كردم و مشغول مي شوم به دعا