دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2250

به وقت خواب بگيرى مرا كه هين برگو چو من ز خواب سر و پاى خويش گم كردم چو روى روز نهان شد به زير طره شب فتاده آتش خواب اندر اين نيستان ها و آنگهى به يكى بار كى شوى قانع بيا بگو چه كنى گر ز خوابناكى خويش از آنچ خورده اى و در نشاط آمده اى ز من چو مي طلبى مطربى مستانه من اين به طيبت گفتم وگر نه خاك توام من اين به طيبت گفتم وگر نه خاك توام
چو اشتهاى سماعت بود بگه تر گو تو گوش من بگشايى كه قصه از سر گو بگيريم كه از آن طره معنبر گو تو آمده كه حدي لب چو شكر گو غزل تمام كنم گوييم مكرر گو به تو بگويد لالا برو به عنبر گو مرا از آن بخوران و حدي درخور گو تو نيز با من بي دل ز جام و ساغر گو مرا مبارك و قيماز خوان و سنجر گو مرا مبارك و قيماز خوان و سنجر گو