دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2467

غزليات

اى كه به لطف و دلبرى از دو جهان زياده اي

اى كه به لطف و دلبرى از دو جهان زياده اى صبح كه آفتاب خود سر نزده ست از زمين مهدى و مهتدى تويى رحمت ايزدى تويى مايه صد ملامتى شورش صد قيامتى سر نبرد هر آنك او سر كشد از هواى تو خيز دلا و خلق را سوى صبوح بانگ زن هر سحرى خيال تو دارد ميل سردهى همچو بهار ساقيى همچو بهشت باقيى خيز دلا كشان كشان رو سوى بزم بي نشان ذره به ذره اى جهان جانب تو نظركنان اين تن همچو غرقه را تا نكنى ز سر برون باده خامشانه خور تا برهى ز گفت و گو لطف نماى ساقيا دست بگير مست را لطف نماى ساقيا دست بگير مست را
اى كه چو آفتاب و مه دست كرم گشاده اى جام جهان نماى را بر كف جان نهاده اى روى زمين گرفته اى داد زمانه داده اى چشمه مشك ديده اى جوشش خنب باده اى ز آنك به گردن همه بسته تر از قلاده اى گر چه ز دوش بيخودى بي سر و پا فتاده اى دشمن عقل و دانشى فتنه مرد ساده اى همچو كباب قوتى همچو شراب شاده اى عشق سواره ات كند گر چه چنين پياده اى گوهر آب و آتشى مونس نر و ماده اى بند ردا و خرقه اى مرد سر سجاده اى يا حيوان ناطقى جمله ز نطق زاده اى جانب بزم خويش كش شاه طريق جاده اى جانب بزم خويش كش شاه طريق جاده اى