دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 2479

غزليات

باز چه شد تو را دلا باز چه مكر اندري

باز چه شد تو را دلا باز چه مكر اندرى همچو دعاى صالحان دى سوى اوج مي شدى كشت مرا به جان تو حيله و داستان تو از رحموت گشته اى در رهبوت رفته اى گر سبكى كند دلم خنده زنى كه هين بپر خنده كنم تو گوييم چون سر پخته خنده زن ترك تويى ز هندوان چهره ترك كم طلب خنده نصيب ماه شد گريه نصيب ابر شد حسن ز دلبران طلب درد ز عاشقان طلب من چو كمينه بنده ام خاك شوم ستم كشم مست و خوشم كن آنگهى رقص و خوشى طلب ز من ديگ توام خوشى دهم چونك اباى خوش پزى ديو شود فرشته اى چون نگرى در او تو خوش سحر چرا حرام شد ز آنك به عهد حسن تو اى دل چون عتاب و غم هست نشان مهر او اى تبريز شمس دين خسرو شمس مشرقت اى تبريز شمس دين خسرو شمس مشرقت
يك نفسى چو بازى و يك نفسى كبوترى باز چو نور اختران سوى حضيض مي پرى سيل تو مي كشد مرا تا به كجام مي برى تا دم مهر نشنوى تا سوى دوست ننگرى چونك به خود فروروم طعنه زنى كه لنگرى گريه كنم تو گوييم چون بن كوزه مي گرى ز آنك نداد هند را صورت ترك تنگرى بخت بداد خاك را تابش زر جعفرى چهره زرد جو ز من وز رخ خويش احمرى تو ملكى و زيبدت سركشى و ستمگرى در دهنم بنه شكر چون ترشى نمي خورى ور ترشى پزى ز من هم ترشى برآورى اى پرييى كه از رخت بوى نمي برد پرى حيف بود كه هر خسى لاف زند ز ساحرى ترك عتاب اگر كند دانك بود ز تو برى پرتو نور آن سرى عاريتى است اى سرى پرتو نور آن سرى عاريتى است اى سرى