دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3172

خشم مرو خواجه پشيمان شوى طيره مشو خيره مرو زين چمن گر بگريزى ز خراجات شهر گر تو ز خورشيد حمل سر كشى روى به جنگ آر و به صف شيروار كم خور ازين پاچه ى گاو، اى ملك كافر نفست چو زبون تو شد روى مكن ترش ز تلخى يار دست و دهان را چو بشويى ز حرص اى دل، يك لحظه تو ديوانه ى گاه بدزدي، ره ايرن زنى گه زسپاهان و حجاز و عراق بوقلموني چه شود گر چو عقل گر نکنى اين همه خاموش باش روى به شمس الحق تبريز کن روى به شمس الحق تبريز کن
جمع نشين، ورنه پريشان شوى ورنه چو جغدان سوى ويران شوى باركش غول بيابان شوى بفسرى و برف زمستان شوى ورنه چو گربه تو در انبان شوى سير چريدي، خر شيطان شوى گر همه كفرى همه ايمان شوى تا ز عنايت گل خندان شوى صاحب و همكاسه ى سلطان شوى با دمى خواجه ى ديوان شوى گاه روى شحنه ى توران شوى مطرب آن ماه خراسان شوى يک صفت و يک دل و يکسان شوي تا به خموشى همگى جان شوى تا ملک ملک سليمان شوى گاه روى شحنه ى توران شوى