دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3175

صد دل و صد جان بدمى دادمى ور تن من خاك بدى اين نفس از جهت كشت غمش آبمى گر ندميدى غم او در دلم گر نبدى غيرت شيرين من گر نشكستى دل دربان راز ور همدانم نشدى پاى گير بس كه همه سهو و فراموشيم بس كه برد سر و پى اين زبان بس كه برد سر و پى اين زبان
وز جهت دادن جان شادمى جمله گل و عشق و هوش زادمى وز جهت خرمن او بادمى چون دگران بي دم و فريادمى فخر دو صد خسرو و فرهادمى قفل جهان همه بگشادمى همره آن طرفه ى بغدادمى گر نبدى ياد تو من يادمى حسره كه من سوسن آزادمى حسره كه من سوسن آزادمى