دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3196

درهم شكن چو شيشه خود را، چو مست جامى پرذوق، چون صراحى بنشين، اگر نشينى عقل تو پاي بندي، عشق تو سربلندى الديك فى صياح، والليل فى انهزام معشوق غير ما، ني، جز كه خون ما، نى دل را كباب كردي، خون را شراب كردى ز انديشه شو پياده، تا بر خورى ز باده مستفعلن فعولن، آتش مكن مجوشان مي گو تو هرچه خواهي، فرمان روا و شاهى باده چو با خيزان، چون پشه غم گريزان تبريز شاد بادا، ز اشرق شمس دينم تبريز شاد بادا، ز اشرق شمس دينم
بد نام عشق جان شو، اينست نيكنامى كن كالقدح مذيقا للقوم في القيام العقل في الملام والعشق في المدام والصبح قد تبدى فى مهجةالضلام هم جان كند رئيسي، هم جان كند غلامى يا من فداك روحى يا سيدالانام من راوق قديم، مستكمل القوام زيرا كمال آمد، ديگر نماند خامى سلمت يا عزيزي، يا صاحب السلام لا تعذلوا السكارا افديكم كرامى فالشمس حي تجرى للمشرقين حامى فالشمس حي تجرى للمشرقين حامى