دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3197

غزليات

بار منست او بچه نغزي، خواجه اگرچه همه مغزي

بار منست او بچه نغزي، خواجه اگرچه همه مغزى حدنى صاحب قلبي، طهرلى جلدة كلبى وز در بسته چو برنجي، شيوه كنى زود بقنجي؟ طاب لحبى حركاتي، صار خسارى بركاتى جان دل تو، دل جاني، قبله ى نظاره كنانى عمرك يا عمر و تولي، زادك يا زيد تجلى خانه ى دل را دو درى كن، جانب جان راه برى كن يا سندى انت جمالى ، انت دليلى ودلالى جان و روان خيز روان كن، با شه شاهان سيران كن قد طلع البدر علينا، قد وصل الوصل الينا اى طربستان، چه لطيفي؟ اى سرمستان چه ظريفي؟ كل مساء و صباح يسكرناالعشق براح بس كن گفتار رها كن، باز شهى قصد هوا كن بسكم الهجر فعودوا، فى طلب الوصل سعود بسكم الهجر فعودوا، فى طلب الوصل سعود
چون گذرى بر سر كويش، پاى نكونه كه نلغزى اضحكنى نور فادي، اسكرنى شربة ربى شيوه مكن، قنج رها كن، پست كن آن سر، كه بگنجى انت حياتى و تعدي، طال حياتى بحياتى چونك شود خيره نظرشان، از ره دلشان بكشانى كم تنم الليل؟ تنبه قد ظهرالصبح، تجلى طالب درياى حياتي، سنگ دلا، رو گهرى كن كيف تجوز و ترجي، تعرض عنى لملالى هيچ بطى جويد كشتي؟ جان شده ى ترك مكان كن يا فتى وافق بدر فيه نذرنا والينا ده بخورى تو بدهى يك، كى بود اين شرط حريفي؟ قد يس المحزن منا، التحق الحزن بصاح باز رو اى باز بدان شه، با شه خود عهد و وفا كن امتنع الوصل بشح، اجتنبواالشح، وجودوا امتنع الوصل بشح، اجتنبواالشح، وجودوا