دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 3206

روزن دل آه چه خوش روزنى عمرك يا نخلة هل تأذنى روزن آن خانه اگر نيستى كل سراج حد ينطفى هرچه كند چرخ مطوق بود اتخذالحرص هنا مسكنا دانه ى دامست، چرا مي خوري؟ شربة اهوائك مسمومة سخته كمانيست، پس اين كمين قد نفد العمر وضاق المدى گر دو جهان ملك شود مرمرا غير سنا وجهك لا نشتهى غير سنا وجهك لا نشتهى
يا تو مگر روزن يار منى نحو جنى غصنك كى نجتنى پس تو ز چه روى چنين روشنى غيرك يا اصلى يا معدنى جز تو كه بنياد بقا مي كنى دونك يا نفس فلا تسكنى آهن سردست، چرا مي زني؟ حيلة اعدائك في المكمن بر پر چون تير، چرا ايمني؟ خذ بيدالهالك يا محسنى بي تو گدايم، نشوم من غنى اى وسوى عشقك لا نقتنى اى وسوى عشقك لا نقتنى