دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 402

اندرآ اى مه كه بي تو ماه را استاره نيست چون خيالت بر كه آيد چشمه ها گردد روان آتش از سنگى روان شد آب از سنگى دگر بارها لطف تو را من آزمودم اى لطيف ابر رحمت هر سحر گر مي ببارد آن ز تست همچو كوه طور از غم اين دلم صدپاره شد آهن برهان موسى بر دل چون سنگ زد آهن برهان موسى بر دل چون سنگ زد
تا خيالت درنيايد پاى كوبان چاره نيست خود گرفتم كاين دل ما جز كه و جز خاره نيست لعل شد سنگى دگر كز لطف تو آواره نيست مرده را تو زنده كردى بارها يك باره نيست وين دل گريان من جز كودك گهواره نيست ليك اندر دست من زان پاره ها يك پاره نيست تا جهد استاره اى كز ابر يك استاره نيست تا جهد استاره اى كز ابر يك استاره نيست