دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 403

غزليات

نقش بند جان كه جان ها جانب او مايلست آنك باشد بر زبان ها لا احب الافلين دل مال آسمان آمد زبان همچون زمين دل مال ابر آمد سينه ها چون بام ها آب از دل پاك آمد تا به بام سينه ها اين خود آن كس را بود كز ابر او باران چكد آنك برد از ناودان ديگران او سارقست هر كه رويد نرگس گل ز آب چشمش عاشقست گر چه كف هاى ترازو شد برابر وقت وزن هر كى پوشيده ست بر وى حال و رنگ جان او گر طبيبى حاذقى رنجور را تلخى دهد پا شناسد كفش خويش ار چه كه تاريكى بود در دل و كشتى نوح افكن در اين طوفان تو خويش هر كه را خواهى شناسى همنشينش را نگر هر چه بر تو ناخوش آيد آن منه بر ديگران پنبه ها در گوش كن تا نشنوى هر نكته اى هر كه روحش از هواى هفتمين بگذشت رست اين هوا اندر كمين باشد چو بيند بي رفيق وصل خواهى با كسان بنشين كه ايشان واصلند گرد مستان گرد اگر مى كم رسد بويى رسد گرد مستان گرد اگر مى كم رسد بويى رسد
عاقلان را بر زبان و عاشقان را در دلست باقيات الصالحات است آنك در دل حاصلست از زمين تا آسمان ها منزل بس مشكلست وين زبان چون ناودان باران از اين جا نازلست سينه چون آلوده باشد اين سخن ها باطلست بام كو از ابر گيرد ناودانش قايلست آنك دزدد آب بام ديگران او ناقلست هر كه نرگس ها بچيند دسته بند عاملست چون زبانه ش راست نبود آن ترازو مايلست هر جوابى كه بگويد او به معنى سائلست گر چه ظالم مي نمايد نيست ظالم عادلست دل ز راه ذوق داند كاين كدامين منزلست دل مترسان اى برادر گر چه منزل هايلست زانك مقبل در دو عالم همنشين مقبل ست زانك اين خو و طبيعت جملگان را شاملست زانك روح ساده تو زنگ ها را قابلست مى خور از انفاس روح او كه روحش بسملست مرد را تنها بگويد هين كه مردك غافل ست وصل از آن كس خواه بارى كو به معنى واصل ست خود مذاق مى چه داند آنك مرد عاقلست خود مذاق مى چه داند آنك مرد عاقلست