دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 416

تشنه بر لب جو بين كه چه در خواب شدست اى بسا خشك لبا كز گره سحر كسى چشم بند ار نبدى كه گرو شمع شدى ترسد ار شمع نباشد بنبيند مه را چون سليمان نهان است كه ديوانش دل است اى بسا سنگ دلا كه حجرش لعل شدست اين چه مشاطه و گلگونه غيب است كز او چند عمان پر از شرم كه از مستى او طرفه قفال كز انفاس كند قفل و كليد طرفه قفال كز انفاس كند قفل و كليد
بر سر گنج گدا بين كه چه پرتاب شدست در ارس بي خبر از آب چو دولاب شدست كفتاب سحرى ناسخ مهتاب شدست دل آن گول از اين ترس چو سيماب شدست جان محجوب از او مفخر حجاب شدست اى بسا غوره در اين معصره دوشاب شدست زعفرانى رخ عشاق چو عناب شدست چون عمر شرم شكن گشته و خطاب شدست من دكان بستم كو فاتح ابواب شدست من دكان بستم كو فاتح ابواب شدست