دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 603

آن كس كه تو را دارد از عيش چه كم دارد از رنگ بلور تو شيرين شده جور تو اى نازش حور از تو وى تابش نور از تو ور خود حشمش نبود خورشيد بود تنها بس عاشق آشفته آسوده و خوش خفته گفتم به نگار من كز جور مرا مشكن تا نشكنى اى شيدا آن در نشود پيدا شمس الحق تبريزى بر لوح چو پيدا شد شمس الحق تبريزى بر لوح چو پيدا شد
وان كس كه تو را بيند اى ماه چه غم دارد هر چند كه جور تو بس تند قدم دارد اى آنك دو صد چون مه شاگرد و حشم دارد آخر حشم حسنش صد طبل و علم دارد در سايه آن زلفى كو حلقه و خم دارد گفتا به صدف مانى كو در به شكم دارد آن در بت من باشد يا شكل بتم دارد والله كه بسى منت بر لوح و قلم دارد والله كه بسى منت بر لوح و قلم دارد