دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 616

خواب از پى آن آيد تا عقل تو بستاند نى روز بود نى شب در مذهب ديوانه از گردش گردون شد روز و شب اين عالم گر چشم سرش خسپد بي سر همه چشمست او ديوانگى ار خواهى چون مرغ شو و ماهى شب رو شو و عيارى در عشق چنان يارى ديوانه دگر سانست او حامله جانست زين شرح اگر خواهى از شمس حق و شاهى زين شرح اگر خواهى از شمس حق و شاهى
ديوانه كجا خسبد ديوانه چه شب داند آن چيز كه او دارد او داند او داند ديوانه آن جا را گردون بنگر داند كز ديده جان خود لوح ازلى خواند با خواب چو همراهى آن با تو كجا ماند تا باز شود كارى زان طره كه بفشاند چشمش چو به جانانست حملش نه بدو ماند تبريز همه عالم زو نور نو افشاند تبريز همه عالم زو نور نو افشاند