دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 622

در تابش خورشيدش رقصم به چه مي بايد شد حامله هر ذره از تابش روى او در هاون تن بنگر كز عشق سبك روحى گر گوهر و مرجانى جز خرد مشو اين جا در گوهر جان بنگر اندر صدف اين تن چون جان بپرد از تو اين گوهر زندانى ور سخت شود بندش در خون بزند نقبى جز تا به چه بابل او را نبود منزل تبريز ز برج تو گر تابد شمس الدين تبريز ز برج تو گر تابد شمس الدين
تا ذره چو رقص آيد از منش به ياد آيد هر ذره از آن لذت صد ذره همي زايد تا ذره شود خود را مي كوبد و مي سايد زيرا كه در اين حضرت جز ذره نمي شايد كز دست گران جانى انگشت همي خايد چون ذره به اصلش شد خوانيش ولى نايد عمرى برود در خون موييش نيالايد تا جان نشود جادو جايى بنياسايد هم ابر شود چون مه هم ماه درافزايد هم ابر شود چون مه هم ماه درافزايد