دیوان شمس

مولانا جلال الدین محمد بلخی

نسخه متنی -صفحه : 3704/ 636

مستان مى ما را هم ساقى ما بايد با آن همه حسن آن مه گر ناز كند گه گه پر ده قدحى ميرم آخر نه چو كمپيرم فرماى تو ساقى را آن شادى باقى را صد سر ببرد در دم از محرم و نامحرم چون شمع بسوزاند پروانه مسكين را پروانه چو بي جان شد جانيش دهد نسيه رطلى ز مى باقى كز غايت راواقى اى عشق خداوندى شمس الحق تبريزى اى عشق خداوندى شمس الحق تبريزى
با آن همه شيرينى گر ترش كند شايد والله كه كلاه از شه بستاند و بربايد تا شينم و مي ميرم كاين چرخ چه مي زايد تا باد نپيمايد تا باده بپيمايد نى غم خورد از ماتم نى دست بيالايد چون جعد براندازد چون چهره بيارايد وان جان چو آتش را زان رطل بفرمايد هر نقش كه انديشى در دل به تو بنمايد چندانك بيفزايى اين باده بيفزايد چندانك بيفزايى اين باده بيفزايد